martedì 25 settembre 2007

Non potho reposare

Non potho riposare amore ‘e coro,

pensende a tie so d’onzi momentu.

No istes in tristura prenda ‘e oro,

ne in dispiaghere o pensamentu.



T’assicuro che a tie solu bramo,

ca t’amo forte t’amo, t’amo e t’amo.



Si m’esser possibile d’anghelu

s’ispiritu invisibile piccabo.



T’assicuro che a tie solu bramo,

ca t’amo forte t’amo, t’amo e t’amo.



Sas formas

e furabo dae chelu su sole e sos isteddos

e formabo unu mundu bellissimu pro tene,

pro poder dispensare cada bene.

Unu mundu bellissimu pro tene,

pro poder dispensare cada bene.


T’assicuro che a tie solu bramo,

ca t’amo forte t’amo, t’amo e t’amo.



Non potho reposare amore ‘e coro,

pensende a tie so d’onzi momentu.

T’assicuro che a tie solu bramo,

ca t’amo forte t’amo, t’amo e t’amo.



T’assicuro che a tie solu bramo,

ca t’amo forte t’amo, t’amo e t’amo

Divisa

A l'atzar agraeixo tres dons: haver nascut dona,
de classe baixa i nació oprimida.

I el tèrbol atzur de ser tres voltes rebel



Maria Mercè Marçal

giovedì 28 giugno 2007

gracias a la vida...

Con estas palabras quiero expresar mi sentimiento por la vida...es un dono inmenso y tenemos que aprovechar cada día de su milagro!!!

Cun sas paràulas de custa cantzone chèrgio nàrrere su sentimentu meu pro su dono mannu e maravillosu chi est sa bida...






GRACIAS A LA VIDA (Violeta Parra)


Gracias a la vida
que me ha dado tanto.
Me dio dos luceros
que cuando los abro,
perfecto distingo
lo negro del blanco,
y en el alto cielo
su fondo estrellado
y en las multitudes
el hombre que yo amo.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el oído que, en todo su ancho,
graba noche y días grillos y canarios;
martillos, turbinas, ladridos, chubascos,
y la voz tan tierna de mi bien amado.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el sonido y el abecedario,
con él las palabras que pienso y declaro:
madre, amigo, hermano, y luz alumbrando
la ruta del alma del que estoy amando.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la marcha de mis pies cansados;
con ellos anduve ciudades y charcos,
playas y desiertos, montañas y llanos,
y la casa tuya, tu calle y tu patio.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me dio el corazón que agita su marco
cuando miro el fruto del cerebro humano;
cuando miro el bueno tan lejos del malo,
cuando miro el fondo de tus ojos claros.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto.
Así yo distingo dicha de quebranto,
los dos materiales que forman mi canto,
y el canto de ustedes que es el mismo canto
y el canto de todos, que es mi propio canto.

Gracias a la vida que me ha dado tanto

venerdì 22 giugno 2007

m'agradat sa limba sarda ca...

M’agradat sa limba sarda, ei, m’agradat de a beru però a bias est difìtzile a nàrrere pro ite…
Deo non potzo nàrrere chi m’agradat ca est sa limba de sa pitzinnia mea ca babbos meos non sunt sardos e m’ant semper
faeddadu in italianu; sa tzia de babbu meu, mancari toscana, faeddaiat su sardu bene meda e l’intendia faeddare in custa limba cun sas amigas suas e, a bias, finas cun babbu.
Su sardu at formadu parte de sa bida mea, però semper dae a tesu, dae foras…lu cumprendia, m’agradaiat sa musicalidade sua ma non provaia mai a lu faeddare pro timòria de l’istropiare.
Finas a cando apo cumpresu chi una limba est de chie la faeddat, l’isseberat comente mèdiu pro s’acurtziare a sos àteros e pro comunicare su chi tenet in sa conca e in su coro; sa limba non faghet parte de su dna nostru che a su colore de sos pilos o de sos ogros: sa limba est unu issèberu lìberu de cadaunu. Atzetare s’àteru est atzetare sa limba sua, veìculu de identidade e de cultura; atzetare s’àteru est finas faeddare sa limba sua pro intrare mègius in su mundu suo.
Tando apo cumintzadu a faeddare su sardu, male comente podia, cun cale si siat pessone, e mi so abiagiada chi custu m’agiudait a cumprèndere mègius s’italianu, a istabilire relatziones intre paràulas e cuntzetos chi no aia mai pessadu. Ca impreare una limba est finas iscobèrrere totu su mundu chi b’at a dae segus de una paràula; est una manera de abbaidare sa bida.
Pesso chi connòschere e impreare limbas diferentes siat una richesa manna, unu istrumentu forte pro cumprèndere mègius sa realidade chi nos inghìriat e sas pessones chi imbenimus in sa bida.
Apo chèrfidu istudiare sas limbas istràngias ca m’agradat meda biagiare, comunicare cun pessones de cultura diferente; apo chèrfidu imparare e impreare su sardu ca est una limba bella meda, cun annos de istòria in palas e unu tempus benidore belle totu de fraigare. Bi cheret sa boluntade de lu fàghere, sa boluntade de non pèrdere sa limba e, paris cun issa, s’identidade.
Finas si non tèngio sàmbene sardu in sas benas, cussìderu su sardu una limba mea e chèrgio m’impinnare pro fàghere a manera chi potzat esistire finas in su tempus benidore, pro more de s’iscritura coerente e aguale pro totus e isvilupende sa cussèntzia chi est importante a tènnere sa possibilidade de nos espressare in sa limba nostra, sa limba isseberada, diferente dae sas àteras e, pro custu, ispètziale pro cadaunu.

M’agradat su sardu ca est una de sas limbas meas, ca faghet parte de sa bida mea, ca m’at permìtidu de connòschere unu mundu diferente e pessones ùnicas.

sabato 16 giugno 2007

isteddos...de Gomez de La Serna

Amigos,unas cantas paràulas de Gomez de La Serna:
.El amor nace del deseo repentino de hacer eterno lo pasajero
.Somos lazarillos de nuestros sueños


-S'amore naschit dae su disìgiu repentinu de fàghere eternu su chi colat...
- Semus ghias de sos sonnios nostros...

isteddos..