m'agradat sa limba sarda ca...

M’agradat sa limba sarda, ei, m’agradat de a beru però a bias est difìtzile a nàrrere pro ite…
Deo non potzo nàrrere chi m’agradat ca est sa limba de sa pitzinnia mea ca babbos meos non sunt sardos e m’ant semper
faeddadu in italianu; sa tzia de babbu meu, mancari toscana, faeddaiat su sardu bene meda e l’intendia faeddare in custa limba cun sas amigas suas e, a bias, finas cun babbu.
Su sardu at formadu parte de sa bida mea, però semper dae a tesu, dae foras…lu cumprendia, m’agradaiat sa musicalidade sua ma non provaia mai a lu faeddare pro timòria de l’istropiare.
Finas a cando apo cumpresu chi una limba est de chie la faeddat, l’isseberat comente mèdiu pro s’acurtziare a sos àteros e pro comunicare su chi tenet in sa conca e in su coro; sa limba non faghet parte de su dna nostru che a su colore de sos pilos o de sos ogros: sa limba est unu issèberu lìberu de cadaunu. Atzetare s’àteru est atzetare sa limba sua, veìculu de identidade e de cultura; atzetare s’àteru est finas faeddare sa limba sua pro intrare mègius in su mundu suo.
Tando apo cumintzadu a faeddare su sardu, male comente podia, cun cale si siat pessone, e mi so abiagiada chi custu m’agiudait a cumprèndere mègius s’italianu, a istabilire relatziones intre paràulas e cuntzetos chi no aia mai pessadu. Ca impreare una limba est finas iscobèrrere totu su mundu chi b’at a dae segus de una paràula; est una manera de abbaidare sa bida.
Pesso chi connòschere e impreare limbas diferentes siat una richesa manna, unu istrumentu forte pro cumprèndere mègius sa realidade chi nos inghìriat e sas pessones chi imbenimus in sa bida.
Apo chèrfidu istudiare sas limbas istràngias ca m’agradat meda biagiare, comunicare cun pessones de cultura diferente; apo chèrfidu imparare e impreare su sardu ca est una limba bella meda, cun annos de istòria in palas e unu tempus benidore belle totu de fraigare. Bi cheret sa boluntade de lu fàghere, sa boluntade de non pèrdere sa limba e, paris cun issa, s’identidade.
Finas si non tèngio sàmbene sardu in sas benas, cussìderu su sardu una limba mea e chèrgio m’impinnare pro fàghere a manera chi potzat esistire finas in su tempus benidore, pro more de s’iscritura coerente e aguale pro totus e isvilupende sa cussèntzia chi est importante a tènnere sa possibilidade de nos espressare in sa limba nostra, sa limba isseberada, diferente dae sas àteras e, pro custu, ispètziale pro cadaunu.

M’agradat su sardu ca est una de sas limbas meas, ca faghet parte de sa bida mea, ca m’at permìtidu de connòschere unu mundu diferente e pessones ùnicas.